Nadat we twee weken geleden de auto in een viertal advertenties op internet hadden gezet, hebben we gisteren de laatste eindjes aan elkaar geknoopt en is de auto verkocht en inmiddels onderweg naar het noorden van Thailand. Natuurlijk, This Is Thailand, Sir, ging dit alles niet helemaal probleemloos. Alhoewel, het waren geen échte problemen, wel is er hier meestal sprake van onduidelijkheden, dingen die van tevoren niet goed gecommuniceerd worden of bij eenzelfde officiële instantie op verschillende locaties anders worden geïnterpreteerd. Vrijdag, laat op de middag, waren Tim (Amerikaan, groot, zwaar, sterk knauwend accent), zijn vrouw Noi (Thais) en hun bijna 2-jarige dochter Kira vanuit Bangkok naar Hua Hin gekomen. Tim is een projectmanager die veel in Azië werkt en na een half jaar Saudie-Arabië een maand verlof had. Zij namen hun intrek in het City Beach hotel en we hebben, vrijwel direct na hun aankomst, een proefrit gemaakt. Zij tevreden, ik ook tevreden. Eén van de eerste dingen die Tim zei na de proefrit was dat ie niet wilde onderhandelen over de prijs... my kind'a guy...! We zouden na het weekend, op maandagochtend, meteen alles in orde gaan maken, zodat zij weer terug naar Bangkok konden gaan om van daaruit naar het noorden door te reizen, naar Loi (Leui?), waar de familie van Noi woont. Dáár zouden ze de auto uiteindelijk gaan gebruiken op een stuk land dat ze (dat Tim) voor de familie zouden aankopen; zo'n 100 rai (ruim 30 voetbalvelden) groot! Zondagavond hebben we de familie mee uit eten genomen, 
zij hebben zich de rest van het weekend zelf in Hua Hin vermaakt. Op maandagochtend zijn we om 11 uur naar de bank gegaan, een pak van 6 cm geld gehaald om het 100 meter verder weer bij onze bank op onze rekening te storten. Daarna "even" lunchen bij Humphrey's, een Mexicaans/ Amerikaans bar-restaurant, waar de familie om 12 uur 's-middags de nodige steaks en hamburgers naar binnen wist te werken. Zij betaalden deze keer. Toen doorgereden naar Pranburi (20 kilometer) om de auto over te schrijven. Nu was het zo dat de auto in december 2007 in Petchaburi (60 kilometer) was geregistreerd, maar ik had na laten vragen of we dit niet in Pranburi konden doen en dat zou geen probleem zijn; kosten 350 baht, maar zou een hoop tijd (en benzine) schelen. Je voelt hem al aankomen... eenmaal in Pranburi aangekomen bleek het niet mogelijk daar de auto over te schrijven. We moesten toch naar Petchaburi, maar het was al te laat om deze middag daar naar toe te gaan. Vervelend, maar dan maar dinsdagochtend overschrijven. Vroeg vertrekken, vroeg in Petchaburi, zodat de familie daarna door kon rijden naar Bangkok. Ik zou dan met de bus terug gaan. Het toeval wilde dat Noi haar moeder had verteld dat deze week de dinsdag de beste dag voor het in bezit komen van een auto zou zijn. Bijgelovig? Misschien wel, maar misschien was dit toch ook wel van hogerhand opgelegd... Dinsdagochtend 8 uur wilde ik het City Beach binnenlopen, maar de familie kwam al keurig naar buiten. Op zich onverwachts, want het zouden geen vroege vogels zijn. Nu bleek dat Tim tegen Noi had gezegd dat ik om half 8 zou komen, terwijl hij tegen mij had gezegd dat ik er om 8 uur moest zijn. Klopte precies...:-)... Nog even een roze (mocht alleen roze zijn) bloemetje op de markt gehaald en op naar Petchaburi. Daar aangekomen gingen we eerst even uitzoeken in welke volgorde we de verschillende handelingen moesten doen; de auto moest gecheckt worden, papieren op verschillende plekken ingevuld. In het uitzoeken alleen al ging een half uur zitten. Wat bleek; ik moest een verklaring van de politie in Hua Hin hebben dat ik, als verkoper, daadwerkelijk in Hua Hin woonde. Nergens ooit iets van gelezen of over gehoord... Sh.... Moesten we dus 60 kilometer terug, naar het politiebureau (was daar in 10 minuten geregeld, kosten; 1.000 baht) en weer terug naar Petchaburi. Ging toch weer twee-en-een-half uur overheen voordat we weer aan konden sluiten in de rij in Petchaburi... Er moesten voor ons nog een tiental auto's gekeurd worden, dus ook hier ging weer een behoorlijke tijd overheen. Alles bij elkaar zijn we die dag van 8 uur 's-chtends tot 4 uur 's-middags bezig geweest. Ik ging gelijk met Elise en de kinderen de deur uit die ochtend en was 3 minuten voor dat ze op het einde van de middag weer thuis waren, zelf ook pas weer thuis. Tim en Noi hadden besloten om nóg een dagje in Hua Hin te blijven, zodat ze me thuis af hebben gezet en ik dus niet met de bus mee hoefde. Anders was het vast donker geweest voordat ik thuis zou zijn geweest. Onze grootste "zorg", onze grootste kostenpost in ieder geval, is hiermee in ieder geval weggewerkt. Het mooie bij het verhaal is ook nog dat we nu van Edwin (die van de wilde-dieren-opvang-park hier in de buurt) de tijd tot dat we weg gaan een auto op bruikleen hebben gekregen; een mooie felblauwe Chevrolet pick-up, 3 liter turbodiesel uit 2005. 
Zijn we superblij mee en nog eens mee op vooruit gegaan ook! We hebben met Edwin afgesproken dat we in augustus met ons vieren nog een week bij hem komen vrijwilligen op zijn park.
De eerste spullen voor de overtocht zijn we inmiddels in de woonkamer aan het verzamelen; dat wat we niet meer nodig hebben of wat binnenkomt zal de komende twee maanden stukje bij beetje de kamer op gaan vullen. 
zij hebben zich de rest van het weekend zelf in Hua Hin vermaakt. Op maandagochtend zijn we om 11 uur naar de bank gegaan, een pak van 6 cm geld gehaald om het 100 meter verder weer bij onze bank op onze rekening te storten. Daarna "even" lunchen bij Humphrey's, een Mexicaans/ Amerikaans bar-restaurant, waar de familie om 12 uur 's-middags de nodige steaks en hamburgers naar binnen wist te werken. Zij betaalden deze keer. Toen doorgereden naar Pranburi (20 kilometer) om de auto over te schrijven. Nu was het zo dat de auto in december 2007 in Petchaburi (60 kilometer) was geregistreerd, maar ik had na laten vragen of we dit niet in Pranburi konden doen en dat zou geen probleem zijn; kosten 350 baht, maar zou een hoop tijd (en benzine) schelen. Je voelt hem al aankomen... eenmaal in Pranburi aangekomen bleek het niet mogelijk daar de auto over te schrijven. We moesten toch naar Petchaburi, maar het was al te laat om deze middag daar naar toe te gaan. Vervelend, maar dan maar dinsdagochtend overschrijven. Vroeg vertrekken, vroeg in Petchaburi, zodat de familie daarna door kon rijden naar Bangkok. Ik zou dan met de bus terug gaan. Het toeval wilde dat Noi haar moeder had verteld dat deze week de dinsdag de beste dag voor het in bezit komen van een auto zou zijn. Bijgelovig? Misschien wel, maar misschien was dit toch ook wel van hogerhand opgelegd... Dinsdagochtend 8 uur wilde ik het City Beach binnenlopen, maar de familie kwam al keurig naar buiten. Op zich onverwachts, want het zouden geen vroege vogels zijn. Nu bleek dat Tim tegen Noi had gezegd dat ik om half 8 zou komen, terwijl hij tegen mij had gezegd dat ik er om 8 uur moest zijn. Klopte precies...:-)... Nog even een roze (mocht alleen roze zijn) bloemetje op de markt gehaald en op naar Petchaburi. Daar aangekomen gingen we eerst even uitzoeken in welke volgorde we de verschillende handelingen moesten doen; de auto moest gecheckt worden, papieren op verschillende plekken ingevuld. In het uitzoeken alleen al ging een half uur zitten. Wat bleek; ik moest een verklaring van de politie in Hua Hin hebben dat ik, als verkoper, daadwerkelijk in Hua Hin woonde. Nergens ooit iets van gelezen of over gehoord... Sh.... Moesten we dus 60 kilometer terug, naar het politiebureau (was daar in 10 minuten geregeld, kosten; 1.000 baht) en weer terug naar Petchaburi. Ging toch weer twee-en-een-half uur overheen voordat we weer aan konden sluiten in de rij in Petchaburi... Er moesten voor ons nog een tiental auto's gekeurd worden, dus ook hier ging weer een behoorlijke tijd overheen. Alles bij elkaar zijn we die dag van 8 uur 's-chtends tot 4 uur 's-middags bezig geweest. Ik ging gelijk met Elise en de kinderen de deur uit die ochtend en was 3 minuten voor dat ze op het einde van de middag weer thuis waren, zelf ook pas weer thuis. Tim en Noi hadden besloten om nóg een dagje in Hua Hin te blijven, zodat ze me thuis af hebben gezet en ik dus niet met de bus mee hoefde. Anders was het vast donker geweest voordat ik thuis zou zijn geweest. Onze grootste "zorg", onze grootste kostenpost in ieder geval, is hiermee in ieder geval weggewerkt. Het mooie bij het verhaal is ook nog dat we nu van Edwin (die van de wilde-dieren-opvang-park hier in de buurt) de tijd tot dat we weg gaan een auto op bruikleen hebben gekregen; een mooie felblauwe Chevrolet pick-up, 3 liter turbodiesel uit 2005. 
Zijn we superblij mee en nog eens mee op vooruit gegaan ook! We hebben met Edwin afgesproken dat we in augustus met ons vieren nog een week bij hem komen vrijwilligen op zijn park.
De eerste spullen voor de overtocht zijn we inmiddels in de woonkamer aan het verzamelen; dat wat we niet meer nodig hebben of wat binnenkomt zal de komende twee maanden stukje bij beetje de kamer op gaan vullen. 
Posts
