Xi'an (CN), 30 april

Ook gisteren was weer een reisdag. Om 12 uur zijn we met een (Chinees, natuurlijk) minibusje van Datong naar TaiYuang gereden, een kleine 300 kilometer om daar het vliegtuig te pakken dat ons 1 uur en 10 minuten ofwel 700 kilometer verder, naar Xi'an ging brengen. Op het vliegveld werden bij de uitgang direct de taxipasjes voor onze ogen geflasht en zaten we in no time in de taxi op weg naar het hotel. Jammer alleen dat de taxichauffeurs de weg niet zo geweldig wisten in Xi'an... De 50 kilometer naar het hotel duurden dan ook meer dan een half uur langer dan de bedoeling was. Rond 10en kwamen we aan in het Canaan International Hotel. Op zich een aardig 3-sterren hotel, maar toch wel vergane glorie. Het zou niet zo lang geleden opgeknapt zijn, maar daar was jammer genoeg weinig van te merken; het meeste was oud of versleten, de badkamers hadden duidelijk geen opknapbeurt gehad, maar... daar al het personeel tenminste ooit in het buitenland had gewerkt was het niveau van het Engels bovengemiddeld. Meteen dezelfde avond bij de receptie de trip voor donderdag de 30e geregeld.

Om 9 uur de volgende ochtend kwam Emma, onze gids ons in de hal halen. We reden weer in een minibus, samen met nog 1 andere Engelsman, een aardige jongen (hij zal rond de 30 zijn geweest), David, die in Shanghai gewerkt had en komend weekend weer naar de UK ging. Zoals al dit soort tripjes hadden we voor het bezoek aan de hoofdattractie eerst nog wat plichtpleginkjes te plegen; we hebben 6.000 jaar oude opgravingen bezocht, een fabriek waar ze terracottapoppen maakten en de grafheuvel van keizer Qin, die in de 67 km2 omtrek velerlei zaken voor zijn (toenmalig) hiernamaals had laten plaatsen. Veel daarvan is nog onbekend en niet opgegraven, zoals zijn eigen grafkelder die (op een Indiana Jones-achtige wijze) zwaar beveiligd schijnt te zijn. Wat van deze zaken o.a. wel is opgegraven, vanaf 1974, is het Terracottaleger, een leger van manshoge soldaten. Er zouden zo'n 7.000 beelden moeten liggen, waarvan er in de 1e hal zo'n 1.600 boven water (euh... aarde) zijn gekomen en weer in originele staat hersteld zijn. De soldaten in hal 1 zouden de linkervleugel van de troepenmacht moeten zijn geweest om de gestorven keizer tegen aanvallen te beschermen. In hal 2 ligt de rechtervleugel, maar nog helemaal "ingepakt"; wat bleek was dat de beschilderde gezichten van de soldaten die eerst werden opgegraven zeer snel verbleekten. Men wil nu eerst een techniek bezitten om de beschilderde gezichten goed te kunnen conserveren alvorens de rest bloot te leggen. Hal 3 bevat waarschijnlijk een soort offerruimte met slechts een 20-tal poppen, die vrijwel allemaal hoofdloos zijn; net als de hoofdmacht van het leger is deze nooit afgemaakt kunnen worden.

Al met al weer een drukke dag met veel indrukken, met Emma als prima gids en een chauffeur, die, blijkbaar na de nodige opleiding, ons Westerlingen een veilig gevoel wilde geven door met 70 km per uur over de snelweg te rijden...

Datong (CN), 28 april

Na een behoorlijk lange reisdag was het vandaag de beurt aan de Hangende Tempel van Hengshan, een kleine 65 kilometer ten zuiden van Datong. Met de Chinese VVV, hier CITS geheten, zijn we met ons zessen, plus gids vanochtend om half 10 vertrokken. Natuurlijk weer in een Chinese auto, minibus deze keer, van een merk waar we (net als van zoveel dingen hier) nog nooit van hadden gehoord. Onze gids(e), Lian, sprak behoorlijk Engels, maar op de 1 of andere manier zit er hier 99 van de 100 keer zo'n Aziatische draai aan de stem dat het de nodige concentratie vergt langere tijd de strekking van het verhaal te kunnen blijven volgen. Maar het is het bezoek waard geweest. Een tempel dus, die tegen een berg is aangebouwd, omdat men hier vroeger (de tempel is zo'n 1500 jaar oud) veel last van overstromingen had. Alhoewel de tempel nu op zo'n 50 meter hoogte tegen de wand zit, zat hij origineel op zo'n 100 meter. Door overstromingen, puin, etc., etc. is de helft van deze hoogte inmiddels verdwenen. De bouwers zijn ooit begonnen, niet van onder uit klimmend, maar door zich van bovenaf met een touw te laten zakken en al borende, hakkende en bouwende hebben ze een prachtig bouwwerk neerge...euh...hangen.

Op de terugweg van Hangende Tempel hebben we met onze reisleidster afgesproken dat een andere minibus van haar organisatie ons morgen naar het vliegveld zal brengen. Kan in 4 uur. De alternatieven, bus of trein, zouden de dubbele tijd er over doen met ook nog eens de kans op files of dergelijke.

Thuisgekomen hebben we ons even opgefrist en zjin we de stad ingegaan. Datong is een (naar Chinese begrippen) redelijk grote stad met "slechts" 3 miljoen inwoners. Er wordt gebouwd bij het leven. Zo ligt ook de hoofdstraat over zijn volledige breedte van misschien wel 100 meter en over meerdere kilometers lengte he-le-maal open... Als ze hier iets aanpakken, doen ze het ook meteen goed! Met ons zessen midden in het centrum van Datong trokken we niet minder aandacht dan wanneer E.T. met zijn schotel op de Dam zou landen en een rondje Kalverstraat zou doen. Ongelofelijk, of we echt van een andere planeet kwamen! Dat er geen ongelukken zijn gebeurd mag een wonder heten. Je zou zeggen dat we inmiddels toch wel iets gewend zijn, maar als blijkbaar enige blanken in het centrum van een Aziatische miljoenenstad rondlopen kan blijkbaar dus nog steeds. Het was een leven van jewelste, het toetert en rijdt door en bijna over elkaar heen, zonder dat er ongelukken gebeuren. Men weet blijkbaar heel goed van elkaar in te schatten wie het net ff ernstiger meent bij een inhaalmanoeuvre dan een ander. Het is een vreemd gezicht deze massa zo te zien voortbewegen, maar ook dit systeem (...) blijkt te werken. We werden bij 1 van de waarzeggers in het Engels aangesproken door een mevrouw die ons wel eens wilde laten zien hoe de waarzeggerij werkte. Terwijl de waarzegster bezig was gaf deze laatste te kennen dat ze graag bij Martijn de hand wilde lezen. Nou, dat hebben we geweten. Martijn heeft ze geteld maar er stonden in een mum van tijd 3 rijen dik Chinezen om ons groepje die allemaal nieuwsgierig waren wat er van Martijn terecht zou komen. Ik kan jullie geruststellen: niets dan goed, in alle opzichten!

Toen de zon dreigde onder te gaan hebben we de inmiddels overvolle lijn 27 (1 Yuan RMB, 10 eurocent per persoon, per rit) terug naar het hotel genomen en hebben daar weer van het heerlijke buffet genoten. Voor wie er nog eens in de buurt gaat komen: het Hongan International Hotel is een echte aanrader en de eerste van de hotels hier (dit is ons derde) dat zijn sterren echt verdient. Na het eten nog een potje met Martijn gebiljard en toen naar boven, weblog bijwerken en naar bedje toe. Morgen, woensdag, weer een reisdag voor de boeg.

Beijing (CN), 26 april

Griep of geen griep, maar in China op vakantie zijn en nog geen 50 kilometer van de Chinese Muur af zitten is een gelegenheid die je natuurlijk niet voorbij kunt laten gaan. Daarom zaterdag maar extra wat vitaminebruistabletten gehaald en door de dag heen de nodige aspirines geslikt. Zondagochtend ging het wonder boven wonder aardig goed. De bus kwam ons om 7 uur ophalen, dus vroeg uit de hotelveren. Aardige bijkomstigheid was dat Susan en Lasse, een Noors echtpaar dat wij kennen uit Hua Hin, met hun kinderen ook daar waren en we met twee families het avontuur aangingen. Eerst langs het Olympische dorp, waar we als een stel Japanners snelsnel van de diverse bezienswaardigheden vanuit de bus een foto konden maken, toen naar 1 van de Ming graven en naar een Jade fabriek. Ze noemen het fabriek, maar eigenlijk is het natuurlijk een winkel, waarbij ze wel een aantal werkplaatsen hebben ingericht om het bewerken van de jade te kunnen demonstreren. Best aardig, lekker geluncht en toch een klein souvenirtje gekocht. Daarna naar het Badalin-gedeelte van de Chinese Muur. Dit is de meest toeristische plek, maar wel de plek in de Muur die de mooiste uitzichten zou bieden en het best te beklimmen is. Opa, oma en ik namen de kabelbaan naar boven (merk: Poma, wordt je in de Franse wintersportgebieden mee doodgegooid), de rest ging te voet. Bovengekomen zijn we naar de hoogste toren, nummertje 8, geklommen. Je kon er over de koppen lopen, maar het uitzicht was adembenemend en we hebben ons tussen de Chinezen prima vermaakt. Zeker opa geniet dan met volle teugen en is helemaal in zijn element. Op de terugweg naar de kabelbaan kwamen we de rest van de inhoud van ons busje tegen; zij hadden flink door moeten stappen, maar hebben de hele klim plus afdaling in ongeveer 2 uur voor elkaar gekregen. Echte krijgers! Op de terugweg moesten nog even uitgelegd krijgen hoe zijde gemaakt werd (wisten we natuurlijk al met het zijdemuseum in Hua Hin) en 's-avonds hebben we met zijn allen in de buurt van ons hotel gegeten. Rond negen uur hebben we afscheid genomen van Susan en Lasse, in ieder geval voor ongeveer een weekje, want we zien elkaar waarschijnlijk weer in Shanghai.

Beijing (CN), 25 april

Bezoek aan het Zomerpaleis volgt zsm!

Beijing (CN), 24 april

Vandaag stonden het Tienanmen plein (Plein van de Hemelse Vrede, het grootste plein ter wereld) en de Verboden Stad op het programma. De taxi's vonden het plein op eigen gelegenheid (...) en het moet gezegd; het is inderdaad een enorm plein. Mausoleum van Mao als je het plein opkomt, waarschijnlijk een goed afgeschermd parlementsgebouw aan de linkerkant en als je het plein overloopt kom je bij de grote muur waar de foto van Mao op staat. Het is zeker ook voor de Chinezen een grote attractie; iedereen wil met hem op de foto. Verder is het... een groot plein... Onder de straat door ga je naar o.a. de Verboden Stad, de ruimte (ook weer een errug grote ruimte) waar lange tijd alleen de keizers van China met hun volgelingen mochten komen. Het deel dat bezocht kon worden zijn drie, wederom, errug grote pleinen waar zich in het verleden hele taferelen hebben afgespeeld waar wij ons weinig voorstelling van kunnen maken. Afhankelijk waarheen je je camera richt is het superdruk of juist ontzettend rustig. Op elk plein staan 1 of meerdere meer of minder grote tempels die elk weer iets anders symboliseren met als laatste gebouw de "Rustplaats voor het leven deze zijde" (oftewel de slaapvertrekken) van hunne keizerlijke hoogheden. Daar weer achter stap je een wereld, zeg maar een tuin, in die erg veel van de Efteling weg heeft; keurig afgezette paadjes met overal bijzondere bomen en zitjes met aan de zijkant een mogelijkheid een hapje te eten. Alhoewel we het verkeerd zien... is het communisme toch met rasse schreden aan het vercommercialiseren. Na de Verboden Stad zijn we bij CBW, de reisorganisatie waar we in eerste instantie onze eerste treinreis hadden geboekt (maar die uiteindelijk niet konden leveren) ons geld weer opgehaald. Daarna is de rest naar de zijdemarkt gereden, waar men op zeer opdringerige wijze spullen aan de man wilden brengen en ben ik jammer genoeg met koppijn naar het hotel gereden en heb daar de hele volgende dag met griep in bed gelegen. En toen was papa ziek... Daarom ga ik (Laureen) Verder :D Na het even wat drinken in een café, zijn we met zijn 5en naar Silk Street gegaan. Silk Street is een druk winkelcentrum(metje) met een heleboel kraampjes. In elk kraampje staat iemand je binnen te trekken (letterlijk én figuurlijk). Als je eenmaal binnen was, kwam je moeilijk weg. Als je naar een broek/shirt/trui/etc keek werd hij er meteen uit gehaald en werd de prijs genoemd. Het begon (natuurlijk) heel hoog, Martijn had een spijkerbroek in z'n handen gekregen van bijna 80 euro. Mama begon meteen met het bekende verhaal; wij wonen in Thailand en daar kunnen we zo een spijkerbroek voor maximaal een 10tje krijgen! Het vrouwtje ging meteen een stuk omlaag maar nog steeds ver van de 10 euro. Uiteindelijk (na veel gepraat en geslijm) konden we hem kopen voor 80 yuan (bijna 10 euro). Martijn wilde de broek nog wel eerst even bekijken voor dat we hem kochten (nog niet gedaan, alleen ge-onderhandeld..) en even kijken of het de goede maat was. Broek gekocht en verder gelopen. Zo ging het bij een aantal kraampjes. Bij 1 kwam het verkoopstertje ons zelfs nog het halve winkelcentrum achterna om te vertellen dat onze prijs goed was, maar omdat ze zo opdringerig was hebben we niks bij haar gekocht. Op een gegeven moment moesten we gewoon weg voordat we gek werden. Door al die drukte zijn we helemaal vergeten een paar foto’s te maken. Eenmaal thuis aangekomen voelde Papa zich een beetje beter dus ging mee eten. We zijn dicht bij het hotel een restaurantje gaan zoeken en natuurlijk gevonden. We kwamen binnen en kregen een eigen kamer! Met een draaibare glasplaat op tafel om al het eten op te zetten (vooral Martijn vond die heel leuk). Het personeel kon een beetje tot geen Engels. Bij sommige gerechten moesten we weten of er vlees in zat, en het meisje dat ons bediende wist niet hoe ze kip en vaken moest zeggen.. Dus beeldde ze het uit en maakte geluiden. We hadden lekker en goedkoop gegeten.

Beijing (CN), 23 april

Was het in Guangzhou nog heerlijk warm, rond de 25 graden, weliswaar bewolkt (smog?), maar de hele dag weer voor korte broek en t-shirt (zoals het hoort), toen we donderdag rochting Beijing treinden werd het maar grauwer en grauwer... Toen we aankwamen op station West was het fris genoeg voor tenminste een trui en een lange broek. Het duurde daarna een half uurtje voordat we de taxichauffeurs duidelijk hadden gemaakt waar we heen moesten en in het hotel waren we ook nog eens een half uur bezig om aan de receptie duidelijk te maken dat we gereserveerd hadden en dat we graag 4 nachtjes wilden blijven. De kwaliteit van het Engels blijft hier bedroevend... Toen we uiteindelijk klaar waren om op pad te gaan om een hapje te gaan (avond)eten, bleek het zo koud dat we eerst maar eens een trui of jas voor opa en oma hier in een winkel gingen zoeken. Tegelijkertijd ook maar een paar paraplu's gekocht en... voor de derde achtereenvolgende dag bij de KFC gegeten... Daarna nog de plannen voor de komende dagen gemaakt: vrijdag Tianmen plein (van de Hemelse Vrede) en Verboden Stad, zaterdag Zomerpaleis en zondag: De Muur!

Guangzhou (CN) - Beijng (CN), nachttrein

Dinsdagavond ging om half 11 het licht al uit, woensdagochtend 8 uur was het weer tijd om op te staan. Eerst even een blokje om (ja, ik rook nog steeds) en toen ontbijten om 9 uur. Daarna even weblog bijwerken en mailtjes bekijken. We kwamen er achter dat de familie Oei komende week ook richting China ging. Even een mailtje gestuurd, wellicht dat we elkaar nog tegen gaan komen. Daarna weer de bus (nummer 245) gepakt om na 10 minuten bij de metro te worden afgezet. Lijn 1 zou ons, net als gisteren, weer richting het centrum brengen. Lekker makkelijk, voor 2 euro 6 stations reizen met ons zessen. Alles is behoorlijk goed aangegeven en als het uiteindelijk niet voldoende staat aangegeven is er altijd wel een Chinees te vinden die je, wijzend op de kaart, de goede richting uit wil helpen. Vanmiddag gingen we naar de Temple of 6 Banyan Trees. Een van de grotere attracties daar was een 55 meter hoge, 11 verdieping tellende toren waar… je niet op mocht. Voordat je daar binnen kwam (5 Yuan of ruim 50 eurocent p.p.) en nadat je hier weer buiten ging werd je door een handvol gehandicapten vriendelijk doch dringend benaderd om wat geld af te geven. Vriendelijk, en even dringend, hebben we dat afgeslagen. Net als gisteren weer bij de KFC gegeten en een gigantische shopping mall (Grand View Mall) bezocht. Veel westerse prijzen. De bus terg weer opgezocht en tegen vieren waren we weer bij het hotel. De receptie van het Run Du hotel was weer super behulpzaam bij het vinden van 2 taxis, die ons in een kleine 30 minuten (2,5 euro) naar het Station-Oost brachten. Dit zou het kleinere van de 2 stations moeten zijn, maar het was nog errug groot. Het systeem werkt net even wat anders als bij ons (zowel in NL als in TH). We hadden de kaartjes al gekocht via de receptie van ons hotel. De taxi bracht uitkomst. Nu moesten we alleen nog de weg naar het spoor weten te vinden. In de grote hal beneden was het even zoeken. Het tonen van een treinkaartje was voldoende om de man van het servicekantoor 4th floor te laten roepen. Vierde verdieping?? Daar scheen de wachtruimte te zijn voor de lange-afstandtreinen. Daar aangekomen bleek het een hal te zijn ter grote van een voetbalveld, waar iedereen wachtte tot ze een half uur voor vertrek via 1, 2, 3 of 4 poortjes in ganzenpas naar het spoor werden geleid. Kon niet fout. Moesten we wel weer een paar trappen naar beneden, maar vopor de liefhebber was daar een roltrap. De trein zag er meer dan prima uit; mooi gepoetst, 2 hulpjes per wagon die de kaartjes controleerden. We lagen in een 6 persoonscompartiment zonder deur; 2 rijen van 3 bedden boven elkaar (de hardsleepers). Je kon op je bed gaan liggen of op het onderste bed zitten of in de gang een klapstoeltje pakken of rondlopen. Wat valt nu, na 2 dagen China (eigenlijk alleen nog Guangzhou), eigenlijk allemaal op. Guangzhou is een erg grote, grauwe stad. Toen we aankwamen rond 11 uur ‘s-avonds kon je er een kanon afschieten zonder al te veel gewonden te maken. De doorgaande wegen zijn overdag behoorlijk druk, maar we hebben weinig files gehad. De auto’s zijn niet te groot, weinig pick-ups (daar struikel je in Thailand over). Taxi’s heb je in maten en soorten; van VW Jetta’s (lichtgroen) tot luxere Buicks (lichtblauw), maar veel eigen vervoer. De taxi’s rekenen hier een vast starttarief van 7 Yuan (75 eurocent). Hiervoor zit je in ieder geval een tiental minuten in de taxi. Je ziet op een schermpje 3 waarden; 1 voor als je stilstaat, 1 voor als je rijdt en 1… geen idee. Taxivervoer is goedkoop, bussen is goedkoper, de metro is denk ik nog ietsje goedkoper. Er wordt veel getoeterd, er rijden geen motoren / brommers (de motorbike is in Thailand het meest favoriete vervoermiddel). Je ziet veel meer (maar nog minder dan gedacht) fietsen, hier en daar een verdwaalde driewielmotor. Verder is de Chinees in zijn algemeenheid niet erg knap (qua uiterlijk), maar we hebben net 1 stad gezien, waar vanuit het verleden veel criminelen naar toe zijn gestuurd, vandaar wellicht… Verder zijn ze wel, als ze durven (velen zijn een beetje schuw, willen nog wel eens wegduiken als er een buitenlander aan komt), erg behulpzaam. De nacht in de trein is redelijk rustig verlopen. Omdat het toch veel optrekken, afremmen, bochtenwerk en kraken van de trein is, wordt je regelmatig even wakker. Maar van een uur of 11 tot een uur of 6 toch behoorlijk wat kunnen slapen. Daarna beginnen de Chinezen weer met 1 van hun grotere hobbies… ROGGELEN… ze kunnen dat overal en altijd en zonder zich iets van anderen aan te trekken… Omdat wij er natuurlijk niet aan gewend zijn storen we ons daar aan; hoe vaker ze het doen, hoe meer we ons ergeren… We wennen er nog wel aan…

Guangzhou (CN)

We mochten vanochtend een beetje uitslapen. Ontbijt om 9 uur: gescrambled eitje, toast en/of wat Chinese vlees of groente. Daarna hebben we, met hulp van de receptie van het Run Du hotel in Guangzhou onze treintickets uiteindelijk TOCH weten te reserveren. De bellboy was eerst mee gegaan, maar dat werd niets. Weer terug bij de receptie van het hotel werd gezegd dat hij om 11 uur weer terug zou gaan. Om 11 uur zouden er waarschijnlijk kaarten vrijkomen... En inderdaad, ergens tussen half 12 en 12 was hij weer terug, met treinkaartjes waarmee we woensdagavond 6 uur tot donderdagmiddag half 4 van Guangzhou naar Beijing zullen reizen. Nadat dit geregeld was zouden we de stad in gaan; Qingping Lu (een marktgebied) en de Shangxiajiu winkelstraat. Eerst even wat eten bij de KFC in het gebouw van de Carrefour, daarna de bus naar het metrostation en richting stad. Het leuke is dat er altijd iemand voldoende Engels spreekt om je te helpen en mee te lopen naar, in dit geval, de ingang van de metro. Half uurtje gemetrood en rondgewandeld in Qingping marktgebied. Veel, heel veel van hetzelfde, vooral kruiden, zeepaardjes en soort kleine nestjes, wat volgens mij thee is. Ook bakken vol levende schorpioenen in alle soorten en maten. Daarna taxi gepakt naar de oever van de Pearl River voor een etentje op een boot; anderhalf uur vergapen aan alle in neon verlichte gebouwen. Een fantastisch schouwspel!