Het leven van een Cabrio-rijder...

We moesten er toch een keer aan geloven. Reden we sinds september 2009, toen we terugkwamen uit Thailand, prinsheerlijk rond in de Suzuki Wagon van opa & oma W., vanaf vandaag hebben we ook weer een eigen auto, een Golf Cabrio! Slechts vijftien lentes jong, niet meer dan 10.000 km gereden (per jaar...) en nog prima geconserveerd. Martijn, die net een week geleden zijn eerste rijles heeft gehad, wist van niets. Toen we vertelden dat de auto die voor de deur deur stond de auto was waar hij over een paar maanden ook mocht rondrijden, werd ie gek!! Leuk ook, zo'n Cabrio zo net voor de zomer. Net met de kap naar beneden van m'n werk naar huis gereden. Thuis meteen weer de kap er op, want het dondert en het bliksemt van jewelste... Het leven van een Cabrio-rijder gaat niet over rozen...:-)...

Update

De week voor Pasen is het weer eens druk geweest. Op maandag was Martijn jarig, hij werd 18 jaar. Natuurlijk zat het huis vol met mensen. De meesten bleven meeëten. Naast vrienden van school, kwam er familie die we niet wekelijks (of maadelijks) zien én hadden we hoog bezoek van Frances en Dominique, 2 Nederlandse vriendinnen van Martijn uit de periode toen we in Thailand woonden. Bijzondere dag! Natuurlijk had Martijn zijn eerste rijles!!!

Op donderdag deed de Scholierentoer het Joriscollege aan. O.a. pianist Jan Vayne begeleidde kinderen van de mytylschool en het Joriscollege. Natuurlijk zong Laureen in één van de bandjes mee! Boven verwachting mooie avond!

Op zaterdag hadden we weer onze tweemaandelijkse Eetclub; 3 gezinnen die rond een vooraf gekozen thema ("geel" deze keer) elkaar om beurten op een etentje tracteren. Elke keer een verrassing en erg gezellig. Elke keer weer een verrassing ook welke cadeaus we thuis voor elkaar weten te vinden, zónder kosten te maken! Er wordt steeds erg fanatiek om de best uitziende cadeaus gevochten...:-)...

Victory!

Hierbij de eerste foto's van Victor, het geboortekaartje, een foto met Elise, Martijn en Laureen op dinsdagavond (net 3 uur oud) en een foto van afgelopen zaterdag 9 april. Victor doet het super! Hij drinkt prima en slaapt veel; de ideale baby!

Lang leve Victor Wagemakers!

We vinden het erg leuk jullie te laten weten dat we er weer een neefje bij hebben: Victor Songkran Wagemakers, inmiddels bijna 1 dag oud.

Ongeveer halverwege de zwangerschap bleek dat Victor een schisis zou hebben, een hazenlip. Het is met (2- en 3D) echo's nauwelijks te zien hoe ernstig de schisis zal zijn. Wat wel duidelijk was, was dat er sprake was van 2 spleten in de bovenlip. Wat onzeker bleef tot aan de geboorte was of, en in welke mate, het gehemelte open lag. Dit zou het verschil maken tussen een kleiner of groter aantal operaties dat Victor te wachten zou staan de komende tijd. Spannend dus, tot en met de geboorte en zelfs nog daarná, want het was pas de kinderarts (die toch nog even op zich liet wachten...) die kon vertellen dat het gehemelte gesloten was! Of het daadwerkelijk voor de volle 100% gesloten is krijgen we waarschijnlijk vandaag of de komende dagen te horen.

Natuurlijk zijn we gisteravond meteen naar het ziekenhuis gegaan om Victor te bewonderen. En, het mag gezegd, het is EEN PRACHTIG KERELTJE! Ja, hij heeft een schisis (en dat zie je), maar het valt eigenlijk best mee; een "gewichtig" mannetje (mag je toch zeggen bij ruim 8 pond!), mooi van kleur, alles er op en er aan en met een dolgelukkige familie.

VICTOR, WELCOME TO THE WORLD AND YOUR FAMILY!

(als je meer over schisis wilt weten, neem dan een kijkje op www.schisis.nl)

Dood en leven

Dat je ooit een keer dood zult gaan is de enige echte zekerheid in je leven... Meestal erg triest, zoals we afgelopen week meemaakten. Om echter voor die zekerheid in aanmerking te kunnen komen zul je toch eerst geboren moeten worden. Laten we dat nu óók net aan de hand hebben gehad. Omdat ik er moeite mee had de twee stukjes direct naast elkaar te zetten danwel in het ene stukje naar het andere te verwijzen, gebruik ik even dit bruggetje... Allebei de gebeurtenissen hun eigen plekje met hun eigen (totaal verschillende) emoties...

Silvie is niet meer

Dinsdagavond 29 maart laat heeft Silvie, op slechts 45-jarige leeftijd, de oneerlijke strijd tegen kanker op moeten geven. We hebben Silvie (en haar man André) leren kennen in de periode dat we in Thailand woonden. Eerlijk, sociaal, behulpzaam, recht-door-zee en, als rasechte horecavrouw, oergezellig: dat was Silvie! Dankzij de regelmatige verslagen die André rondmailde hebben we het afgelopen jaar, op afstand, heel erg mee kunnen leven. In de wetenschap dat André omringd is door een grote groep vrienden wensen we hem veel sterkte met het verwerken van het verlies van zijn vrouw en grootste vriendin. Silvie, rust zacht. Ooit staan we weer gezellig aan de toog...