We zijn de eerste vakantieweek lekker thuis gebleven. Donderdag zijn we met Martijn en Laureen weer naar de orthodontist gegaan en hebben ze, allebei boven, hun beugels aangemeten gekregen. 
Was eigenlijk zo gepiept. Na ruim een uur stonden we weer buiten. Eten ging de afgelopen dagen nog wat moeilijk, maar we horen ze er steeds minder over. Wel zijn we vrijdag nog even met Martijn teruggeweest; de uiteindes van het (geheugen)metalen draadje staken wat uit en dat zou wat verwondingen kunnen veroorzaken. We mochten even wachten in de wachtkamer. Toen we na een kwartier even gingen checken wanneer we aan de beurt waren, kregen we te horen dat we konden gaan, omdat er geen kosten aan verbonden waren?!?!? Geen kosten?? Nou, we waren ook nog niet geholpen!! Nou, 20 keer sollysollysolly, meteen doorlopen, kniptang erbij en weg waren we weer. Niks (vrijwel niks) gaat helemaal vanzelf hier...:-)...
Zaterdag heeft Elise weer een deel van Laureen haar kamer geverfd. Trapje op, trapje af. Wellicht heeft dat een ontsteking in haar knie veroorzaakt, want zondagochtend kon ze nauwelijks meer een stap verzetten. Even naar de dokter geweest, medicijnen tegen de ontsteking (pillen en zalf met Diclofenac) én tegen mogelijke maagklachten gekregen. Maandag was het alweer zo goed als over. Ook opa was wat lusteloos op zondag (al een paar dagen). Een dag na een bezoek aan de huisarts is ook hij weer zo goed als helemaal de oude. Het lijken hier allemaal paardenmiddelen die de artsen voorschrijven.
We hebben onze eerste échte onweersbui van het jaar gehad. Het onweert en bliksemt hier wel vaker, maar meestal een eind ten Noorden, Zuiden of Oosten (de zee) van Hua Hin. Nou, zaterdagnacht gingen even alle remmen los. Het leek alsof het onweer precies over ons huis heen trok. Superharde knallen, waarbij we toch een aantal ramen moesten sluiten, omdat het binnenregende. Omdat Laureen haar bed onder het (in dit geval verkeerde) raam staat kreeg ze een vroege douche deze nacht. Ook Nera had het zwaar deze nacht; ze was behoorlijk in paniek.
Zondagavond werd ik door een vriend hier in Hua Hin gebeld; hij was met pijn in de buikstreek naar het ziekenhuis gegaan, had op de emergency medicijnen tegen de pijn gekregen en vroeg of ik hem naar huis kon brengen. Ik heb even wat schoon ondergoed en een tandenborstel gepakt en ben naar het San Paulo gegaan, nog geen 5 minuutjes rijden. Daar aangekomen leek hij nog steeds behoorlijk wat pijn te hebben en waren de artsen bezig bloed- en urinetesten uit te voeren. Even alleen gelaten, de medicijnen moesten blijkbaar nog hun werk doen. Na een uurtje kreeg hij weer wat praatjes en kwam de ars met de uitslagen. Bloed was goed, urine vertoonde 2 wat afwijkende waarden die nader onderzocht moesten worden. Net toen we in wilden pakken kreeg hij toch weer een behoorlijke aanval en heeft hij besloten toch maar in het ziekenhuis te blijven. De specialist zou de volgende ochtend vroeg aanwezig zijn. Meteen kwam er een man met een geplastificeerde tarievenkaart; eersteklas 50 euro per nacht, tweedeklas (max. 2 op een kamer) 32 euro per nacht, voor hier redelijke hotelprijzen (waar wel het eten is inbegrepen). Paar handtekeningen moeten zetten en op cash afrekenen gezet. Werkte allemaal prima, nette en schone kamer (weliswaar wat kaal, maar kunnen veel hotels een voorbeeld aan nemen) en om kwart voor 1 ging ik naar huis. Alleen... omdat ik had gezegd dat ik niet thuis zou slapen was het huis iets hermetischer afgesloten dan normaal. Ik moest Martijn uit zijn bed bellen om binnen te komen... Maandagochtend meteen weer naar het ziekenhuis gegaan. De specialist, die eigenlijk rond 8 uur zou komen (was gezegd) kwam (natuurlijk) pas om kwart over 9. Hij moest een ultrasound onderzoek uit laten voeren en rond 12 uur zou dit kunnen gebeuren. Mooi tijd voor mij om even naar immigration te gaan om te melden dat we verhuisd waren. Net toen ik bij immigration binnenstapte (rond half 11) werd ik gebeld dat hij het onderzoek al had gehad... TIT (This Is Thailand), Sir... Terug in het ziekenhuis was het nog even wachten op de dokter. Uiteindelijk bleken het galstenen te zijn. In tegenstelling tot nierstenen kunnen die niet uitgeplast danwel vergruisd worden, maar dat ze, bij herhaalde problemen, operatief verwijderd moeten worden. Enige wat te doen staat is in wat kleinere porties te eten en niet te vet. Dat zou in Thailand geen probleem moeten zijn. 'S-avonds hebben we wat pad thai en (kip, niet te vet) saté op de markt gehaald en zijn bij hem gaan eten. Alles leek weer in orde, dus konden we hem met een gerust hart weer alleen laten.
Zelf moest ik een paar jaar geleden aan de bloeddrukpillen, 180 om 100 was toch echt wat te hoog. Met pillen was het in Nederland netjes teruggebracht tot 120 a 130 om 80 a 85. De huisarts in Nederland zei dat ik er mijn hele leven aan vast zou zitten. Nu is het (in ieder geval mijn) leven hier dusdanig dat ik een maand of 3 geleden besloot dat het ook maar eens zonder die pillen moest kunnen en, wat blijkt, mijn bloeddrukk is nu ook zonder pillen 120 om 80. Misschien een tip voor al die hoge bloeddrukgasten in Nederland!!
Afgelopen week zijn we ook eens nagegaan wat het zou kosten om een container met onze huisraad naar Nederland te laten verschepen. We hebben immers ons huis in Nederland kaal verhuurd; we hebben alle (de meeste) spullen verkocht voordat we naar Thailand kwamen. Meubels zijn hier niet duur (kwalitatief goed bankstel rond de 600 euro, bed met matras 300 euro, linnenkast 200 euro) en, inclusief transport en belastingen, zou het interessant moeten zijn het spul te laten verschepen. Mochten we besluiten komende zomer terug naar Nederland te gaan, dan zullen we de komende tijd hier de nodige aandacht aan moeten besteden.
The first holiday week we spent at home. Elise suffered some tendon inflammation in her knee. A visit to the doctor resulted in it (seemingly) being cured within one day. Also her father was somewhat listless and went to a doctor. Within one day he felt a lot better again. They might be using some kill remedies here in Thailand... Martijn and Laureen had their braces fit (at first to their upper teeth) and had some minor difficulties in eating the next day. We also had our first real thunderstorm of this year litterally passing over our house last weekend. Quite an experience! We also helped a friend of ours, who (after one night in the hospital) seemed to be suffering gall-stones, quite a painful experience. And if we decide to go back to The Netherlands upcoming summer we are thinking of moving our furniture by sea freight. This might take some of our time the upcoming period.
Posts
