English added below
Zondag, rond een uur of 4, hebben we de minivan (180 baht) genomen van Hua Hin naar Bangkok. We moesten de nachttrein hebben die om kwart voor 9 vertrok. Op het station in Bangkok hebben we even gegeten terwijl we naar opnames voor de Thaise GTST keken op dat moment in de grote hal. Heen hebben we 1e klas gereisd: met zijn 2-en 1 coupe, waarbij de brede bank rond een uur of 9 werd omgezet naar een mooi groot, breed stapelbed. Wastafeltje bij de hand, heel handig voor de volgende ochtend, omdat we toch door wilden reizen naar de Thaise ambassade in Vientiane, de hoofdstad van (het communistische) Laos. Alles verliep eigenlijk volgens plan: om 9 uur kwamen we aan in Nong Khai, tuk pakken voor 60 baht naar de Thaise grens, uitschrijven, bus pakken over de
Vriendschapsbrug naar de Laotiaanse (...) grens, allebei een Laos visum kopen (1500 baht p.p.) en met taxi (ontzettend gammele bak, was in NL 10 jaar geleden al niet meer door de APK gekomen) en toen samen met een Duits / Frans stel naar Vientiane. We hebben ons bij de ambassade af laten zetten, tijd ongeveer 11 uur. 45 Minuten in de rij, papieren inleveren, aansluiten in een andere rij om te betalen en om kwart over 12 stonden we weer buiten. De taximan was op ons blijven wachten: 'no problem, I bring you also to hotel'. Wij waren een beetje sceptisch, maar, inderdaad, voor geen geld 
extra werden we 5 minuten later gedropt bij het Sengprachanh hotel aan de hoofdweg, Avenue Lane Xang, net buiten het centrum. Goed hotel voor tussen 12 en 13 euro per nacht (inclusief ontbijt). Centrum... hmm, wat dat betreft is Vientiane net een groot dorp. Er zijn 5 bezienswaardigheden, je kunt er een fiets of een brommer huren, maar voor de twee dagdelen die we er verbleven hebben we de benenwagen gepakt. 25 Minuten van ons hotel naar het andere uiteinde van het centrum. Een of twee dagen doorbrengen is geen punt: lekker relaxed, maar geen bruisend uitgaansleven! Als je naar Laos wilt, dan kan dat best voor een week, misschien ook nog wel twee, maar zet niet te veel in op Vientiane. Natuurlijk wilden we de "Mighty Mekhong" rivier voor onze ogen langs zien stromen. Hiervoor wilden we aan het water wat lunchen op maandag, maar het restaurant dat het dichtste bij het water was (leek) gaf maar een troosteloze aanblik van deze zogenaamde machtige rivier. Natuurlijk waren we al over de Mekhong gereden toen we over de Vriendschapsbrug reden: niet erg opvallend, gewoon 
een redelijk brede rivier. In het centrum van Vientiane had ik me er wel meer van voorgesteld, maar we hebben niet veel meer gezien dan een brede strook (ei)land en een smal strookje water een heel end verderop. Na de lunch nog wat rondgelopen, het nationale museum bezocht (met een aardige afdeling over van Wuijsthof, iemand die in 16-honderd zoveel de banden met "Lauwenland", zoals het toen genoemd werd, heeft aangetrokken). Verder was er veel gefreubel en weinig de moeite waard om te zien. Daarna zijn we terug naar het hotel gelopen, ff lekker gedoucht en zijn we weer terug naar de stad gewandeld voor het avondeten. We kwamen uiteindelijk terecht bij een Italiaan, Cafe des Arts, genoemd (heel veel Franse invloeden!), gerund door een Zwitser die zich hier in 2004 gevestigd had met zijn Laotiaanse vrouw. Of hij ook elke zoveel tijd het land uit moest voor visa en stempels? Hoongelach was ons
deel... Neenee, echt niet. Het verhaal van de visumruns, elke 3 maanden het land uit, was iets wat door de Thaien was uitgevonden en ze begrepen er niet veel van. Buitenlanders werden zo door de Thaise overheid gedwongen met regelmaat hun geld in het buitenland uit te geven... Deze meneer had niet helemaal ongelijk... HEERLIJK gegeten, trouwens! Laat lagen we niet in bed, zal 10 uur zijn geweest. Net voor we naar boven gingen kwamen we in de hal nog bekenden uit Hua Hin tegen: Rene en Ria Nibbelke uit Condochain (en uit Eindhoven). Een kleine 
wereld, niet? Na het ontbijt zijn we de Vientiaanse "Arc de Triomphe" opgeklommen. Van een zijde lijkt hij er een beetje op, maar hij is wat kleiner van hoogte / breedte (past geen sportvliegtuigje onderdoor), maar hij is wel groot en vierkant en als je aan de binnenzijde omhoog gaat lijkt het net een grote winkelgalerij. Na 186 treden sta je helemaal bovenin en heb je een mooi uitzicht over de stad. Daarna moesten we een beetje haasten om
te lunchen bij Makphet, een restaurant dat gerund wordt door (ex-) straatkinderen (students) en hun begeleiders (teachers) (man of 30 in totaal), die 7 tafels bedienen met prachtige en heerlijke gerechten. Toen snel de tuktuk gepakt (ziet er net even anders uit dan in Thailand), want tussen 1 en 3 uur kon Elise haar visum worden opgehaald. 10 Minuten rijden, 20 minuten in de rij en klaar was Kees... euh, Elise... Op de weg naar buiten raakten we in gesprek met een Amerikaan, Pierre Kopp, een op de heenweg enigszins gestresste 50-er, die nu een zeer indrukwekkend verhaal liet horen: in Vietnam gestreden, beschoten (en geraakt) en neergestoken eind 60-er jaren, daardoor een ontzettende hekel aan leger en zeer zeker George Bush gekregen. Toen Bush een jaar of 7 geleden aan de macht kwam heeft hij zijn biezen gepakt en is aan het andere eind van de wereld gaan wonen. Gescheiden van zijn US vrouw, getrouwd met een Thaise, maar haar verloren in de Tsunami van een paar jaar geleden. Hij was op het moment zelf (toen) aan het duiken, zij is nooit meer teruggevonden. Hij werd, met een zwaar verwond been later 1,5 km landinwaarts in een boom gevonden... Eerder was hij ook een broer verloren bij de aanslag op de Twin Towers... Heeft twee maal kanker overwonnen en heeft als, Thaise, vriendin nu een vrouw die in 1999 tweede bij de nationale Miss-verkiezing geworden is. Als je het zou verzinnen, dan zou je het niet geloven, toch!? We gaan de komende tijd in ieder geval een keer tennissen in Hua Hin. We zijn 
samen met Pierre (wiskundedocent aan een universiteit in Bangkok) terug naar Nong Khai, naar de trein, gereist. Om 10 voor half 7 ging de nachttrein, aan boord een bord "Chicken Cashew Nuts" gegeten, om 9 uur plat gegaan, wat gelezen (ben halverwege m'n tweede Harry Potter boek) en wel, niet, wel, niet, wel.... slapend de nacht doorgekomen. Om een uur of 7 in de ochtend waren we weer in Bangkok, met de taxi naar het Victory monument, even ontbijtje pakken, naar de minivans gelopen en zo stonden we woensdagochtend om 11 uur weer in hartje Hua Hin. Om het af te leren zijn we maar wandelend naar huis gegaan!This time we went to Laos. Elise needed a new Non-Immigrant B visum and I needed my obligatory 3 months stamp in my passport. The trip itself went great: no issues whatsoever, just some waiting at the border and at the embassy. Vientiane is worth a visit, but you'll be done in one or two days. It is a very quiet (and fairly little) town. As we heard (no time to actually do) Laos itself has great places to visit more up North, in and near Luang Prabang. We met some interesting people and ate good food, e.g. Italian at Cafe des Arts and Makphet, a restaurant that was run by ex-streetchildren. With two nights on the train we did not even use a full three days for this trip and saw (almost) complete Vientiane. Next time we'll do a couple of days more. It will be worth the efforts!
Posts
