Au! / Ouch!

Even een persoonlijke mail. Vaak schrijf ik over anderen, nu eens over mijzelf. Afgelopen donderdag was het om kwart voor 1 weer zo ver; net als elke week tennissen. Om ongeveer 1 uur bij het Hilton, midden op de dag (verliezen, maar toch ook) een uurtje lekker zweten (het gaat hier inmiddels richting de 40 graden). Ik pak de brommert, hek open, brommert er uit, hek dicht, op slot, rugzak met spulletjes op de rug (daar hoort zo'n ding tenslotte) en 6 minuutjes tuffen naar de stad. Na 100 meter blinde bocht naar rechts (is altijd al zo geweest), beetje afremmen... shit... auto van de andere kant, die net zo ruim als ik het bochtje wilde nemen... schrik... net effe te hard in de remmen knijpen en... klabats... plat op de bek... of eigenlijk... op de rechterzijde van mijn lichaam. Nou ging het allemaal met misschien nog geen 10 kilimoter per uur, maar toch... zwaargewond (ahum) pakte ik de brommert weer van het wegdek op, bedankte de chauffeur van de auto dat ie toch nog even uitstapte om te vragen hoe het met me ging en toen maar weer op huis aan. Snel nog even Wouter gebeld dat ons tennisuurtje vandaag waarschijnlijk niet door kon gaan. Hij was al onderweg en, spektakelzoeker (nee hoor, behulpzaam) als hij is, kwam ie wel even langs. Ik snel even onder de douche, de wonden (wondjes, behalve op m'n arm, daar zat een behoorlijke plek) schoonmaken. Pleisters niet te vinden, jodium wel... Met knikkende knieën de eerste druppeltjes op de geschaafde plekken laten vallen en... gelukkig, niet van dat prikspul! Wouter hielp (met alle plezier) nog even op de plekjes waar ik wat minder goed bij kon en waar ik, naar zijn mening, toch echt te weinig op had gedaan. Daar ik voorstander van natuurlijke genezingen ben (en geen held wat bloed, dokters en ziekenhuizen betreft) heb ik er verder geen pleisters (die ik niet kon vinden...) opgedaan maar, om infecties op de verse wonden te voorkomen, heb ik de rest van de middag maar lekker boven op ons terrasje een boekje zitten lezen; "Vang me als ik val" (hoe toepasselijk...:-)...) van Nicci French moest nog uit. Hebben jullie dat trouwens ook, dat je in een flits, een dagdroompje of misschien wel een echte droom, in gedachten ook wel eens zoiets doet als (in dit geval van de brommert) vallen, maar dan altijd wel de tegenwoordigheid van geest hebt er óf tijdig af te springen, óf het makkelijk (met één atletische beweging) met je been kunt corrigeren, óf, als het echt niet anders meer kan, als een volleerd judoka door te rollen... Ik wel dus... maar ik kan je vertellen dat de realiteit net effe pijnlijker is! This time a little story about myself. Like every Thursday I left home just before 1 PM to play some tennis; I would lose, but some great moves and balls would already make my day...:-)... Just 100 metres out of our gate there is this (very) blind corner. I as well as a car (coming from the other direction) wanted to go around the corner, I saw him coming in a split second, pressed the break a little to hard and sh*t, down to the pavement... severely injured (ahum...), no, some minor, but certainly at first quite painful, abrasions. I quickly went back home, and had a quick shower to clean the wounds and put some iodine (luckily the painles stuff...:-)...) on them. To prevent any infections I had an easy afternoon on our terrace, finishing my book "Catch me if I fall" (how appropriate...) from Nicci French. The thoughts I sometimes have that it would be easy to jump of the scooter, like a fully trained athlete, evaporated... I can tell you it is much, much more painful!